انصراف دوست عزیزم

دوشنبه ی این هفته خبربدی شنیدم

( یکی از دوستای عزیزم از دانشگاه انصراف داد )

سه شنبه ، یا فردای همان روز خبرخوشی شنیدم

(از انصراف خود منصرف شد )

خدا رو شکر ...

ضمنا از دیروز ظهر تا آلان ، شهرمون بارونی شده  ( خدا رو شکر )

شعر امروزم : انصراف دوست عزیزم

هر چه بادا باد

           انصراف

                   انصراف

چقدر باید بگوید

خاطرم آسوده نیست

یکبار انصراف کافی نسیت

غربت اش را همه می دانند

                 گل شمعدانی

                 عروسک روی طاقچه

تجربه های تلخ اش را همه می دانند

کوچه های انتظار

صندلی های رنگ پریده ی مدرسه و دانشگاه

حتی دفتر سنجاق شده ی خاطرات

                                هم می داند

اظطراب آرزوی او نبود

قلب شکسته آیینه ی او نبود

حال که بخت اش لرزید

و دستمال چارقدش افتاد 

                       چاره چیست ؟

تنها تر از او کیست ؟

برادر.. خواهر

                 دوست یا مادر

حس می کنم وقت آن رسیده

                           حرفی بزنم

یک جواب برای تو کافی ست

کسی به فکر ما نیست

اکنون وقت طلوع است

                       با آفتاب حرفی بزن

پی نوشته ام :

شعری برای تو .. می توانی بخوانی

یا برایت بخوانم

نه .. خودت بخوان

که بهتر از من می خوانی

                               

سوم زمستان 87

شعر روز سوم دی ماه من  ( هنوز کامل نیست )

هوای تاریک صبح امروز

بی قراری داشت

                       کابوس داشت

آسمان... مه آلود

کلاغ... مهجور

دست های گره کرده

جائی در میان شهر خدائی داشت

همه خواب بودند

چه آن که راه می رفت

چه آن که در میان بستر بود

یک خیابان... پایین تر ازخانه ی من

اتوبوس منتظر بود

               بغض دخترکی ...

درون سینه ام تاب خورد

انگشت روی شیشه ی ماشینی گذاشت

با بخار نشسته بر شیشه

               خمیده نوشت

پاییز سردی داشتم

زمستان را

ای خدا ! گرم ام می کنی ؟!

پی نوشته :  

امروز... سوم دی ماه

هوا همان طوری بود که من دیدم ... شما هم دیدید

 آنچه گذشت ... دیگر گذشته

هیچ کس پاییز سرد گذشته ی دخترک را گرم نتواند کرد  

تنها ...  

بیائید همه با هم دعا کنیم " زمستانش گرم شود " 

اولین روز زمستان 87

 

روزهای خوبی ست ؟ ... نه چه روزهائی !

نه از برف خبری است .. نه از سرمای زمستان

هنوز پاییز است . تنها تقویم می گوید: امروزاست اول زمستان

برف در آسمان سرگردان ... دل ما سرگردان تر !

شاید هنوز ما نمی خواهیم روی سپید برف را ببینیم

کجاست تا تابوت اش را مهیا سازیم

هیچ کس نمی داند!

شاید در راه است !

یا شاید اگر خودخواهی ما نبود !

آلان اینجا بود

روی زمین بود سپید

و روی ما سپید تر

اکنون با خودخواهی دلش را آزرده ایم

از کجا می دانی ؟ ... مگر تو نمی دانی ؟

قد بلند کن ... سر در می آوری

زمین می چرخد

اما از بی محبتی ما بغض کرده

اشک سردش را نمی بینی ؟ ... نه

همین روزها می بینی

می آید...

 با اشک سردش روی ما سپید خواهد شد. 

پی نوشته ها : اولین روز زمستان بود و دلم برای برف تنگ بود . 

 می خواستم روی سپیدش را ببینم . به همین خاطر نوشتم .  

تا حداقل با ندیدنش ،دست خطی از وجودش در دلم باشد .  

رویت سپید برف سفید ...