عافیت

باور نمی کنم ..

         آنروز که عافیت می خواستی

                 خانه ی دوست سر راهم شد

                                  " با دعوتی پر عنایت "

                                        و  "استجابتی پر سخاوت "

من هم ..

         بی دریغ از تو گفتم

                  از هزار پنجره ی بی تاب

                          و از سایه های پریده از خواب

او با لبخندی پر چین 

           همه ی حرفهای مرا دریافت

                                      در طنین صبح

                                           او .. تنها تو را دریافت

    پی نوشته :

  هیچ چیز عوض نشده
            حس می کنم که هنوز
                    کسی برایم دعا می کند
                                  جایی فراتر از زمان
                                         دورتر از روزهای گم شده من

شاید خداست که برایم دعا می کند ..

دعای تو

اثرات دعای تو بود

                یا صدای زنگ خدا

                     امروز حالم کمی بهتر بود

روزی پر از شکوفه های گیلاس

                                    با آفتابی ناشناس

تا به حال همین بوده

من ..  

مشق های خواب آورم را

                                 تند و بی پروا

                                          با نام تو

                                                 پیدا می کنم   

شعرم تقدیم به ...

بی خبر

بی خبرم .. 

بی خبری از تو  

                      تنگی قلبم را  

                     پر از تاری چشمانم کرد   

بی خبری از تو ابتدای فرسودگی ست  

                                            و انتظار انتها .. 

صدای انتها  

               همیشه به آهستگی می آید  

چقدر دیر ؟ 

              این آهستگی به انتها می رسد  

 

پی نوشته : 

تنها می توانم برای ندیدن تو  

                           به یک حلقه اشک در چشمانم  

                                                               اکتفا کنم  

شعرم تقدیم به شما ..

درد

جریان رود

             با من نیست

 جای سنگ های رود  

                     قلب من در کف رود 

                                            می غلتد

آیا به قلبم  

                  جای سنگ های رود   

                                     نگاه می کنی ؟  

پی نوشته : 


شعرم تقدیم به شما

        

ای پرنده 
         اگه دلت بارونی شد 
                          و از حصار پریدی
روی شاخک های نمدار 
       در حسرت چشمک خورشید
                                          باقی نمونی 

بید مجنون

آنروز ..

بر پیراهن سبز طبیعت

نوشته بودی : همه چی خراب شد

                             باور نکردم   

                              تا که خانه ات خراب شد

آنگاه که آیین تو در میان باد

               و دل تو در میان خاک

                                گیر کرده بود

اهل آبادی مدام می گفتند

بید مجنون سفره اش سوگوار است

     چگونه من نفهمیدم

         همنشین تو روزها خواب است

در همین فرصت برچیده

پشت کردی به حسادت خورشید

                               تا افسون تو شد 

                                            غربت و خمیدگی 

پی نوشته :

مردان سبز

                در آسمان ریشه دارند

مردان بی رنگ

                    در آتش ..

و مردان خواب هم

                          غریب و تنهایند

سقوط

بی پروا ..

از قله های با تو بودن

در سکوت مردمکی سیاه

              بر حجمی سفید 

                     سقوط می کنم

هر چند دلم می خواهد

اما تو ..

رهایم مکن

 

پی نوشته

روزهای دگرگون ، با لکه های دگرگون .. کش می آید