نامی از هزار نام

ای شما ! 

ای تمام عاشقان ِ هر کجا ! 
از شما سوال می کنم :  
نام یک نفر غریبه را  
در شمار نامهایتان اضافه می کنید ؟ 
یک نفر که تا کنون  
ردپای خویش را  
لحن مبهم صدای خویش را  
شاعر سروده های خویش را نمی شناخت  
گرچه بارها و بارها  
نام این هزار نام را  
از زبان این و آن شنیده بود  
یک نفر که تا همین دو روز پیش 
منکر نیاز گنگ سنگ بود  
گریه ی گیاه را نمی سرود  
آه را نمی سرود 

شعر شانه های بی پناه را  
حرمت نگاه بی گناه را  
و سکوت یک سلام  
در میان راه را نمی سرود  
نیمه های شب  
نبض ماه را نمی گرفت  
روزهای چارشنبه ساعت چهار  
بارها شماره های اشتباه را نمی گرفت  

ای شما ! 
ای تمام نامهای هر کجا ! 
زیر سایبان دستهای خویش 
جای کوچکی به این غریب بی پناه می دهید ؟  

این دل نجیب را  
این لجوج دیر باور عجیب را  
در میان خویش 
راه می دهید ؟ 

شعر از استاد همیشه عزیز : قیصر امین پور

همه ما دوست داریم اسم ما در قلب دوست جای داشته 

 باشه ، در قلب آدم های عزیز  

و دوست داشتن اونها حتی به اندازه یک ذره  

برامون عزیز و لذتبخشه ...