نامه ... اشعار من
اشعار مننامه ... اشعار من
اشعار منمرسی خدا
امروز هم اینجوری نوشتم ... قبول کنید دوستان
نمی دانم زینب بود که به من آموخت یا حسین ...
نمی دانم خدا بود یا آسمان ؟
مگر فرقی هم می کند ...
به هر حال به من آموخت که رفتن در پیش دارم ...
راضی باشم .. راضی ، از این که گذشته دیگر گذشته ..
و آینده بر من سایه افکنده ...
هر روز که خورشید را می بینم ...
گام بر می دارم تا دلم آرام شود
هر روز بخشی از سایه کنار می رود ...
تا چهره ی ماه تو نمایان تر شود
بی شک تو بزرگ ترین دارائی من هستی ...
مرسی خدا ... مرسی خدا...
عاشورا
دیشب گریه کردم ... شعر عاشورا نوشتم
شاید روز عاشورا نباشم ...
پایان شهادت بود
حسین لبش می سوخت
در تشنه کامی
لبش بیدار می کرد
دل های آسمانی
آنگاه که می گفت
من حسینم
من تشنه هستم
هیچ قلبی بیدار نشد
هیچ چشمی ندید
لب تاول زده ی او
اینچنین می سوزد در شعله های بی رحمی
با شمشیر نامردی ها آفریدند
سر و دست او می بریدند
مانده بود خدا
اینان بندگان اویند
فرصت دارند بر سینه ی حسین بنشینند
چقدر از خود دور شده اید ؟
در نامردی ها پوچ شده اید !
هنوز می دانید که حسین فرزند رسول خداست
اگر از کمک کردن بی زارید
لااقل تا نفس دارد
تیغ شقاوت بر دل تنگش مزنید
دست ها می چرخید
هر یک ضربه ی شمشیری بر قلب او می کوفت
در چشمی به هم خوردن
آفتاب بر زمین افتاد
مادر را صدا می زد
فاطمه جان .. فاطمه جان .. کمک ...کمک
دست نانجیبی صدایش را برید
چون گلویش را برید
چشم ها می دید
حسین تنهاست
جای عشق آنجا خالی بود
چون عباس نبود
خورشید بیمار بود
وای بر شما مردم بی دین
حسین در عقل کوچک تان
دشمن شماست
ای کینه توزان
شمشیر بر دل خود بزنید
درمان کنید دلی را که مهربانی نیاموخته
کارتان همه دشمنی ست
همه دشمنی ... همه دشمنی
پی نوشته :
حسین به دست مسلمانان ، به دست کسانی که نماز می خواندند ، شهید شد .
مبادا با رنگ دنیا ربوده شویم
بسا دنیا بسیار سهل تر از رنگ خود دل ها را می رباید
علی اصغر (ع)
شعرم امروزم تقدیم عاشقان حضرت علی اصغر (ع)
التماس دعا عزیزان
من گلی پژمرده ام
تشنه ی یک قطره ی آب نه
در انتظار بوسه ای از خورشید مانده ام
پی نوشته : زبان حال حضرت علی اصغر(ع) که به پدر خود می گوید :
پدر جان من تشنه ی آب نیستم ، بلکه در انتظار بوسه ی جدم
حضرت محمد و حضرت علی علیهما السلام می باشم.
ابوالفضل العباس
شعر امروزم تقدیم عاشقان حضرت ابوالفضل العباس (ع)
التماس دعا
یک حسین با کمی یار
یک عباس با کمی آب
چرا تشنه اید کودکان ؟
تقصیر آنان نیست
صدای آب می پیچد در گوش آنان
شرمگین بود عباس
شرمگین بود عباس
زینب را تشنه لب
کودکان را تشنه تر می دید
رفت با آن همه امید
ولی ..تا نیمه راه آب آورد
تقصیر او نبود
یک قطره آب نماند در مشک
ای مشک خرابش مکن
کودکان با گونه های پراشک
چشم انتظارند
ای کاش جای آن همه خاک کربلا
کمی آب بود .. کمی آب
تا زنده می ماند عباس
زنده می ماند عباس
عباس ... عباس
پی نوشته :
ما که برای حسین
ناله سر می دهیم
راستی چرا ؟
از غم او بی خبر مانده ایم !!!!!
حسین خون خدا
ای حسین آنچه تو به من آموختی ، در شعرم نیست
در قلب من ناله هاست ، که در قلمم نیست
حسین (ع) می خواهد سفر کند
هیچکس با او نیست
تنهاست ... تنها
به پایان راه می اندیشد
شهادت ... شهادت
حسین جان از رفتن حذر کن
آنچه از تو می ماند به جای
تنی خسته
وتنی پاره پاره خواهد بود
شرم بر این مردم
خون خدا خواهد ریخت
زیر سم اسبان
پیکرت آفتاب خواد دید
تو چه می خواهی از مردم
اینان تو را خواهند کشت
هیچکس ...
یاری ات نخواهند کرد
حسین جان مرو..
مگذار بگویند
شهادت کار ما نیست
تشنگی در اسارت راه ما نیست
اینان در بستر خویش
چشم دوخته اند به تو
به عباس
به عشق
اینک تو تنهائی
ای روح پاک تا بی نهایت
تنها .. تنها
پی نوشته : به نظر شما اگر حسین (ع) امروز بود ، او را یاری می کردیم ؟
التماس
شعر امروزم مربوط به هیچ کسی نمی شه
قصه های واقعی
این روزها
خواب و خیال است
جستجوی دوست
با دست های صمیمی
و توقف پیش پای او گناه است
یک لحظه وقت داری ؟
دوست می گوید : نه
التماس گناه است
انصراف دوست عزیزم
دوشنبه ی این هفته خبربدی شنیدم
( یکی از دوستای عزیزم از دانشگاه انصراف داد )
سه شنبه ، یا فردای همان روز خبرخوشی شنیدم
(از انصراف خود منصرف شد )
خدا رو شکر ...
ضمنا از دیروز ظهر تا آلان ، شهرمون بارونی شده ( خدا رو شکر )
شعر امروزم : انصراف دوست عزیزم
هر چه بادا باد
انصراف
انصراف
چقدر باید بگوید
خاطرم آسوده نیست
یکبار انصراف کافی نسیت
غربت اش را همه می دانند
گل شمعدانی
عروسک روی طاقچه
تجربه های تلخ اش را همه می دانند
کوچه های انتظار
صندلی های رنگ پریده ی مدرسه و دانشگاه
حتی دفتر سنجاق شده ی خاطرات
هم می داند
اظطراب آرزوی او نبود
قلب شکسته آیینه ی او نبود
حال که بخت اش لرزید
و دستمال چارقدش افتاد
چاره چیست ؟
تنها تر از او کیست ؟
برادر.. خواهر
دوست یا مادر
حس می کنم وقت آن رسیده
حرفی بزنم
یک جواب برای تو کافی ست
کسی به فکر ما نیست
اکنون وقت طلوع است
با آفتاب حرفی بزن
پی نوشته ام :
شعری برای تو .. می توانی بخوانی
یا برایت بخوانم
نه .. خودت بخوان
که بهتر از من می خوانی
سوم زمستان 87
شعر روز سوم دی ماه من ( هنوز کامل نیست )
هوای تاریک صبح امروز
بی قراری داشت
کابوس داشت
آسمان... مه آلود
کلاغ... مهجور
دست های گره کرده
جائی در میان شهر خدائی داشت
همه خواب بودند
چه آن که راه می رفت
چه آن که در میان بستر بود
یک خیابان... پایین تر ازخانه ی من
اتوبوس منتظر بود
بغض دخترکی ...
درون سینه ام تاب خورد
انگشت روی شیشه ی ماشینی گذاشت
با بخار نشسته بر شیشه
خمیده نوشت
پاییز سردی داشتم
زمستان را
ای خدا ! گرم ام می کنی ؟!
پی نوشته :
امروز... سوم دی ماه
هوا همان طوری بود که من دیدم ... شما هم دیدید
آنچه گذشت ... دیگر گذشته
هیچ کس پاییز سرد گذشته ی دخترک را گرم نتواند کرد
تنها ...
بیائید همه با هم دعا کنیم " زمستانش گرم شود "