عاشورا

دیشب گریه کردم ... شعر عاشورا نوشتم

شاید روز عاشورا نباشم ...

پایان شهادت بود

حسین لبش می سوخت

                      در تشنه کامی

لبش بیدار می کرد

                   دل های آسمانی

آنگاه که می گفت

            من حسینم

            من تشنه هستم

هیچ قلبی بیدار نشد

هیچ چشمی ندید

                لب تاول زده ی او

اینچنین می سوزد  در شعله های بی رحمی

با شمشیر نامردی ها آفریدند

سر و دست او می بریدند

مانده بود خدا

اینان بندگان اویند

 فرصت دارند بر سینه ی حسین بنشینند

چقدر از خود دور شده اید ؟

در نامردی ها پوچ شده اید !

هنوز می دانید که حسین فرزند رسول خداست

اگر از کمک کردن بی زارید

لااقل تا نفس دارد

تیغ شقاوت بر دل تنگش مزنید

دست ها می چرخید

هر یک ضربه ی شمشیری بر قلب او می کوفت

در چشمی به هم خوردن

           آفتاب بر زمین افتاد

           مادر را صدا می زد

فاطمه جان .. فاطمه جان .. کمک ...کمک

دست نانجیبی صدایش را برید

             چون گلویش را برید

             چشم ها می دید

حسین تنهاست  

جای عشق آنجا خالی بود

                  چون عباس نبود

                  خورشید بیمار بود

وای بر شما مردم بی دین

حسین در عقل کوچک تان

                          دشمن شماست

ای کینه توزان

            شمشیر بر دل خود بزنید

درمان کنید دلی را که مهربانی نیاموخته

کارتان همه دشمنی ست

              همه دشمنی ... همه دشمنی  

پی نوشته :  

حسین به دست مسلمانان ، به دست کسانی که نماز می خواندند ، شهید شد .

مبادا با رنگ دنیا ربوده شویم

بسا دنیا بسیار سهل تر از رنگ خود دل ها را می رباید